Bonnie en Clyde en Lotje Getikt

Er waren eens twee jongetjes. Ze heetten Ot en Piet. Ze hadden stralend blauwe ogen, parelwitte tandjes en lange blonde manen die achter hen aanwapperden als ze door het huis renden. Het waren twee prachtige jongetjes, maar hoewel ze eruit zagen als Engeltjes, waren ze dat niet. En dat, dreef hun lieve moeder tot wanhoop. Als ze even niet keek gooiden ze boeken uit ramen, vraten snoeptrommels leeg, gooiden spelletjes uit de kasten, smeten ovendeuren open en dicht, tekenden met pennen op muren en zetten alle kranen open. En zo kon het gebeuren dat op een dag hun moeder naar het gemeentehuis ging en hun namen veranderde in Bonnie en Clyde. Naar het beruchte misdadigersduo.

Toen waren er eens twee jongetjes. Ze heetten Bonnie en Clyde. Ze hadden stralend blauwe ogen, en lange blonden manen die achter hen aanwapperden als ze door het huis renden. Het waren twee prachtige jongetjes, maar hoewel ze eruit zagen als Engeltjes deden ze hun slechte namen eer aan. En hun moeder noemde zich voortaan Lotje Getikt. En het moet helaas gezegd: ook zij deed haar naam eer aan.

En ze leefden allemaal nog lang en gelukkig.