Van het kastje naar de muur

Vanochtend kwam Ots juf met een gewichtig gezicht naar mij toe. Ik voelde de moed in mijn schoenen zakken, en keek om me heen of ik nog gauw achter de duploblokken kon duiken. Is het niet vreemd, dat je zelden wordt aangesproken omdat je kind zo'n genoegen is om in de klas te hebben? De juf meldde dat ze vindt dat Ot toch wel erg onduidelijk praat en dat hij naar een logopedist moet. Ik knikte enigszins geschokt en vroeg welke weg ik daarvoor moet bewandelen. Helaas bleek haar capaciteit als juf zich te beperken tot de identificatie van het probleem. Voor de oplossing moest ik ergens anders zijn. Maar waar, dat was haar ook een raadsel. Na enig nadenken verwees ze me daarom maar naar de huisarts. Baat het niet, het kost in ieder geval veel.

Ik besloot spijkers met koppen te slaan en meteen maar even langs de dokter te lopen, ik kwam er toch langs. De doktersassistente verwees mij door naar het telefonisch spreekuur van 10.30 tot 11.00. Ik prentte dit snel in mijn hoofd, en vergat het vervolgens nog sneller. Pas toen ik om 11.05 op de klok keek, dacht ik er weer aan, maar toen was het Te Laat.

Maar niet getreurd, want toen ik Ot van school haalde om 12 uur, was hij in tranen omdat hij keihard gevallen was. "Ja", zei de juf, 'hij is blijkbaar gevallen. Ik merkte het pas toen hij huilend aan zijn tafel zat." En ze voegde er verwijtend aan toe "In plaats van dat hij dan naar mij toekomt!", en legde daarmee ferm de schuld bij Ot.

Ik wierp een ondeskundig oog op Ots arm, vroeg hem diverse onderdelen te buigen, en toen dat lukte, diagnosticeerde ik dat het allemaal wel meeviel.Ik probeerde hem af te leiden door hem wat buikdansmanoeuvres te laten zien. Die zijn meestal wel goed voor een paar lachsalvo's maar hij bleef maar huilen, en 'auauau' kermen. Dus belde ik, met huilende Ot op de achtergrond, de dokter. Oh schande, buiten het telefonisch spreekuur! Wellicht geholpen door Ots jammerkreten mocht ik meteen komen. Ik gooide Piet en Ot in de auto, gaf Maartje, Jan en Teuntje strenge instructies en sjeesde naar de dokter. Ots arm viel gelukkig mee, en ik maakte van de gelegenheid gebruik te vertellen van de logopediste. De dokter nam mij koeltjes van top tot teen op en zei dat ik dan eerst maar eens voor een briefje van de school moest zorgen. Dus nu moet ik eerst weer naar de juf van Ot met het bericht dat ze duidelijker moet zeggen waar ze zorgen over heeft. Vervolgens mag ik daarmee naar de dokter die dan zal beoordelen of zij het daar mee eens is, en dan kan ik door naar het volgende kastje. Of misschien wel de muur.