Kerstgevoel

Zo, de kinderen zijn veilig afgeleverd op school voor het Kerstdiner. Inclusief 40 culinaire laagstandjes, namelijk een opgebakken stokbrood en, iets ambitieuzer: kerstcake-jes. Nou ja, eigenlijk gewoon cake, waar we met kleivormen sterren hebben uitgestoken. Mijn plan was, om sfeervol en gezellig, in het donker, met ze naar school te wandelen om vijf uur. Dan kunnen ze later mijmeren over die ontzettend leuke moeder die altijd op kerstavond met ze naar school wandelde.

Maar ik had buiten het stokbrood gerekend, dat minstens 10 minuten nodig had. Dus stouwde ik om kwart over vijf alle kinderen, met hapjes, in de auto en reed naar school. In de bochten plensten een grote golven water over me heen, omdat het dak van de auto nog steeds lek is. Ik depte mezelf enigszins droog met een luier die over de grond slingerde, en maande ondertussen de kinderen aan hun borden met hapjes vooral recht te houden.

Het leek wel koopavond bij school, maar uiteindelijk lukte het de auto te parkeren. Ik gooide Maartje, Jan en Teuntje zoenen toe en joeg ze richting ingang. Vervolgens ontfermde ik me over Ot en Piet, die nog niet 'alleen kunnen'. Op het schoolplein brandden vuurkorven en weerklonk het geluid van een bel. Plotseling werd ik bevangen door Kerstgevoel en drong het tot me door hoe gezellig alles er uit zag, en hoe sfeervol het was. Dit is het materiaal waar herinneringen van worden gemaakt! Maar toen probeerde Piet zijn handjes in de vuurkorf te steken, en struikelde Ot bijna met zijn stokbrood, en dat was dat.

Eenmaal binnen werd ik opnieuw verrast door de Kerstsfeer. De school baadde in het schemerlicht van sfeervolle kerstlichtjes. En in de gangen stonden musicerende kinderen. Net toen ik wilde gaan mijmeren over Kerstfeest en wat het allemaal betekent, verdween Piet. In het schemerdonker, nachtblind en struikelend over de vele vaders en moeders, probeerde ik Piet terug te vinden. Enigszins paniekerig vroeg ik me af of hij misschien naar buiten was ontsnapt, en ik zag mijn kansen hem ooit terug te vinden nog verder slinken. In de hoop dat Piet hetzelfde parcours liep als we 's ochtends doen slalomde ik naar Teuntjes klas, en vond hem daar goddank. Ik voerde even snel mijn eenakter 'Vertederde, Betrokken Moeder met Kind' op en snelde door naar Jans klas.

Jan was beduusd, want die kon zijn bord niet vinden. "Ja", zei zijn juf "er waren er een paar zonder NAAM!!" Ik mompelde iets over gebrek aan watervaste stiften en schilderstape, waarop de juf genadig Jans bord te voorschijn toverde. Ik wenste Jan smakelijk eten, en keerde me naar Piet, om naar Maartje te gaan. @#%@#%@#, nu was ik Piet toch voor een tweede keer kwijt! Stomme schemerverlichting! Ondanks de vreedzame kerstsfeer voelde ik mij alles behalve vredig. Ik sjeesde de klas uit, opnieuw op zoek naar mijn Verloren Zoon. Misschien moet iemand Piet eens uitleggen dat hij het verkeerde bijbelverhaal naspeelde. Dit keer vond ik hem ter hoogte van de toiletten.

Ik wilde nog even naar Maartje gaan, maar toen ik de mensenmassa zag bij haar lokaal, keerde ik op mijn schreden terug. Je moet als kind later ook wat te klagen hebben. Ik hoor het Maartje al zeggen: "Jij kwam vroeger NOOOOIT bij mij kijken met Kerstmis!" Ook dat is het materiaal waar herinneringen van gemaakt worden. Kan ik er wat aan doen dat het niet altijd mooi materiaal is?!

Ik slalomde de school uit, naar de auto, waarvan de klep nog wagenwijd open stond, die had ik in alle consternatie blijkbaar vergeten was dicht te doen. Ik snoerde Piet in, trok op, kreeg opnieuw een plons water over me heen, en reed naar huis.

Op weg naar huis galmde in mijn hoofd de kinderversie van Jingle Bells


Jingle Bell, jingle bell,
geef elkaar een lel,
schop hem naar het ziekenhuis,
dan zegt-ie dankjewel.

Dat vatte mijn Kerstgevoel goed samen.