Kerkdienst

Tradities zijn er om gemaakt te worden, en dus toog ik met de kinderen naar de kerk op Kerstavond. Gelokt door de belofte van een kínderkerkdienst. Floris bleef thuis met Piet; niet omdat hij moest slapen, maar omdat de droevige waarheid is dat we hem niet onder controle hebben en hij beslist niet kerkfähig is. Bij aankomst werden we begroet door vrolijk knapperende vuren in vuurkorven, en kregen een net sinaasappels in de handen gedrukt, voor 'later'.

Er was een heus kinderkoortje, dat luid en vals, vlotte liedjes zong, en de valse noten ruimschoots goedmaakte met enthousiasme en presentatie. Zelfs Engelse liedjes passeerden de revue. Halverwege "Sing a song for the peace of the people", boog Ot zich naar mij toe en fluisterde verrukt: ze zingen Piemel!! En inderdaad, het woord 'people' klonk verdacht veel als piemel. Ik moest zo lachen, dat ik ervan moest huilen.

Nadat ik mijn tranen had weggeveegd, werd een kerstspel opgevoerd. Over een oud en arm vrouwtje dat lag te kreperen in de kou, tussen het winkelende publiek. Om de boodschap van consumisme en egoïstisch materialisme kracht bij te zetten werd daarbij een Amerikaanse chrismas carol gedraaid, 'Jingle Bells'. Plotseling kwam Teuntje tot leven, en brulde enthousiast mee. Consumisme, het is dichter bij dan je denkt. Om precies te zijn: in de derde kerkbank, rechts. De sinaasappels bleken voor het oude vrouwtje, en zo hadden we nog een figurantenrol in het kerstspel. Ik ben erg optimistisch over onze kansen op een Oscar.

Het was warempel werkelijk een leuke dienst. Volgend jaar weer!

Zalig Kerstfeest!