Jan

Toen ik gisteravond Jan nog even ging instoppen stuitte ik op een Mount Everest van geknipte papiersnippers. Netjes bij elkaar geveegd tot een berg, in een hoek. Dat moest Jan uuuren hebben gekost. In gedachte zag ik hem fanatisch zitten knippen in vouwblaadjes tot er enkel nog snippers over waren. Een soort Glenn Close in Fatal Attraction. Het is maar goed dat we geen konijn hebben!

Ik huiverde van ontzetting. Zou er dan toch wat mis zijn met Jan? Het is toch niet normaal om zo maar in het wilde weg uuuuren lang snippers te knippen? Mijn hersenen produceerden het ene na het andere doemscenario, tot ik besloot Jan er eens naar te vrágen. Je weet wel, communiceren met je kind en zo. Ik vroeg: "Jan, hoe heb je al die prachtige snippertjes gemaakt??"
Jan antwoordde "Dat heb ik niet gedaan. Die zaten toch in mijn sinterklaassurprise!"
Duh. Dat was waar ook. Phew, Jan is toch geen psychopaat in de dop. Hoogstens een van zijn klasgenootjes.