Vanochtend, om 7.30, tijdens het ontbijt, ging de telefoon. Ik werd wreed onderbroken in mijn saga aan de kinderen over mijn plannen voor mijn ochtend Zonder Piet.
Na de gebruikelijke schermutselingen met de kinderen, wie de telefoon het eerst had, nam ik op en zei keurig: "Met Nicole Orriëns."
Een donkere stem antwoordde met grafstem "Goedemorgen, u spreekt met dhr. Voet.", waarna een veelbetekenende stilte viel.
"Oh nee", dacht ik, "Floris is onder een trein gevallen! Ik zeg altijd nog zo, ga niet zo dicht op de rand van het perron staan, maar luistert hij naar mij? Welnééé... het is ook altijd hetzelfde! En moet ik hem dan in Amsterdam ophalen, of zou het in Arnhem gebeurd zijn? En wat trek ik de kinderen aan op de begrafenis?".
Toen schraapte de donkere stem zijn keel, en onderbrak mijn gedachten. "Ellen ligt met hoofdpijn in bed, en kan dus niet op Piet passen."
"O." Enigszins trillend zakte ik neer op mijn stoel. "Floris leefde nog! Goddank." Paniek maakte plaats voor Opluchting. Toen drong de strekking van deze boodschap tot mij door, en maakte Opluchting plaats voor Teleurstelling. Vloekerdevloekerdevloek! Daar ging mijn Pietvrije ochtend. Toen ben ik eerst maar eens gaan douchen om bij te komen van alle emoties. En om mijn mond te spoelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dit soort momenten kosten mij ook altijd veel moeite. Ik moet dan letterlijk even een knop omzetten om de rest van de dag toch nog leuk door te kunnen komen.
BeantwoordenVerwijderenwaarom is het dan zo dat we in een paar seconden allerlei visioenen hebben.
BeantwoordenVerwijderen