Reizen met de trein

Gisteren was de eerste zondag van de nieuwe maand en dus wandelde ik naar het treinstation om naar Arnhem te reizen voor mijn maandelijkse lunch met mijn zussen. Zoals gewoonlijk vielen er vanwege onverklaarbare redenen allerlei treinen uit, en zo kon het gebeuren dat ik na een uur nog steeds op het perron in Doetinchem stond. Inmiddels zou ik van frustratie bijna zelf naar Arnhem kunnen stomen.

Eindelijk arriveerde er een trein die tergend langzaam het station binnenkwam. Mijn medereizigers en ik stormden er als één man op af en namen plaats. Maar na vijf minuten stond de trein er nog steeds, en toen klonk door de intercom de mededeling dat deze trein niet naar Arnhem zou reizen, en dat we moesten overstappen in de andere trein die net het station binnenpufte. Iedereen griste jassen en tassen bij elkaar en sjeesde naar de andere trein, en warempel, we vertrokken. Weliswaar langzaam, en met plaagstootjes, steeds een stukje rijden en dan eerst weer even stilstaan, maar we gingen. Tot aan Zevenaar wel te verstaan.

Bij de eerste geluiden van de krakende intercom gingen mijn nekharen al overeind staan en ja hoor: "Helaas kan ik u niet tot Arnhem meenemen. U dient hier allemaal over te stappen. U kunt met de volgende trein naar Arnhem uw reis voortzetten." Opnieuw raapte iedereen zijn spullen bij elkaar en verliet de trein. Het perron van Zevenaar was overvol door de uitgevallen treinen, maar de sfeer was gemoedelijk. Niets verbroederd zozeer als een gedeelde vijand: de NS.

Maar naarmate de komst van de nieuwe trein naderde werd de sfeer grimmiger, want nu rees de vraag: wie gaat het lukken zich in de trein te persen, en wie blijft jammerlijk achter op het perron? Verschillende mensen schoven nonchalant alvast een stukje naar voren, en toen de trein kwam schaamteloos. Wonder boven wonder lukte het iedereen zich in de trein te persen, en konden we eindelijk Arnhem begroeten.

Hoewel ik natuurlijk blij was eindelijk in Arnhem te zijn, baalde ik ook van de kostbare verloren tijd. Het is tenslotte niet iedere dag dat ik zonder kinderen naar een grote stad kan. Inmiddels had ik nog maar 20 minuten tot mijn afspraak met mijn zussen. Ik voelde me daarom enigszins gestresst en rende in Fast Forward stand het winkelcentrum in. Ik zei nog tegen mezelf "Rústig, rústig", maar het hielp niet. Ik rende de V en D in, griste een rok van een rek, trok hem aan, keurde hem goed, rekende hem af met de cadeaucheques van mijn schoonmoeder, en was nog op tijd voor mijn lunchafspraak.

Ik plofte neer op de bank en nam diepe happen lucht om bij te komen maar in mijn hoofd hoorde ik het gekraak van een intercom: "De zussen van Nicole Orriëns hebben vanwege een uiteraard onbekende oorzaak vertraging. Het is natuurlijk ook onbekend wanneer zij zullen arriveren. Geschatte aankomsttijd is over een uur, maar hé, het kan natuurlijk ook een dag zijn."