Optie C?

Op een moedergroep kwam het onderwerp op de vraag of we gecremeerd dan wel begraven wilden worden. Wie kiest er voor A: Begraven of voor B: Cremeren.

Ongeveer de helft van ons wilde gecremeerd worden en de andere helft begraven. Ik behoorde ferm tot kamp A, namelijk Begraven. Het lijkt me voor de kinderen prettig een plek te hebben waar ze naar toe kunnen gaan. Maar een aantal ervaringsdeskundigen ontnamen mij de illusie van frequent grafbezoek, en wezen mij bovendien op de flinke kostenpost van zo'n graf. Cremeren is veel goedkoper, en het ruimt bovendien zo lekker op. Maar hoewel ik het nut van bezuinigen inzie, wil ik de keuze van wat er met mijn lichaam gebeurt toch niet laten bepalen door financiën, of het gebrek daaraan.

De reacties op het vraagstuk blijken verder sterk afhankelijk van het mensbeeld dat men heeft. Is je lichaam simpelweg het vehikel dat je ziel vervoert, wat doet het er dan toe wat er mee gebeurt? Een zak chips gooi je immers ook weg, als de chips op zijn. Je ziel als chips, lekker zolang het duurt.

De hele discussie stemde mij tot nadenken, met als resultaat dat ik geen van tweeën meer zie zitten. Het nadeel van cremeren vind ik het verbrandingsaspect. Toegegeven ik ben dan dood, maar ik vind het een naar idee. Aan de andere kant, lokt het vooruitzicht langzaam maar zeker weg te rotten, en opgegeten te worden door maden mij evenmin.

Is er ook een optie C?