Kwijt!

Vandaag was ik het ene na het andere kind kwijt toen ik ze ophaalde van school. Het begon allemaal met Jan die maar niet kwam. Daar stond ik met een incomplete set van drie i.p.v. vier kinderen bij 1 van de 3 schoolpoorten. Maartje was al met de fiets naar huis.

Ik besloot Teuntje op verkenning te sturen en gaf haar de volgende missie mee: Traceer Jan en zeg dat hij onmíddelijk moet komen! Teuntje vertrok meteen, en net toen ze in uitgang no. 1 verdween, verscheen vanuit uitgang no. 2, Jan. Opnieuw had ik een incomplete set van drie kinderen, weliswaar in andere samenstelling, maar incompleet bleef het. Ik dacht even na, en gaf toen Jan dezelfde opdracht als Teuntje: traceer je ontbrekende broer/zus. Jan sjeesde weg, en net toen hij verdween in uitgang no. 2, verscheen Teuntje in uitgang no. 3. Nu voelde ik sterk de aandrang eens flink te stampvoeten, maar dat staat zo kinderachtig. Dus deed ik net alsof het trottoir in brand stond en ik het vuur probeerde uit te trappen.

Wat te doen? Zelf op zoek gaan met het risico nog meer kinderen kwijt te raken? Teuntje nog een keer Jan laten zoeken? Ik dacht het niet. Ik besloot te wachten tot Jan concludeerde dat Teuntje traceren een Mission Impossible was. Ik stelde me strategisch op zodat ik alle uitgangen onder controle had en wachtte. En wachtte. En wachtte nog wat meer. Wie dacht Jan dat hij was?! Tom Cruise?!
Eindelijk kwam Jan aanzakken vanuit uitgang no. 1 en konden we huiswaarts keren.

Ik ben al die verschillende uitgangen liever kwijt dan rijk. In tegenstelling tot mijn kinderen.