Infiltranten en spionnen

Plotseling heb ik twee infiltranten/spionen. Een buurjongetje, en een vriendje van Jan, werpen zich op als echte moraalridders. Ze rapporteren te pas en te onpas alle grote en kleine vergrijpen van mijn kinderen. Eén en ander wordt door hen bijgehouden op een prikbord.

En hoewel klikspanen door allerlei straten niet mogen gaan, blijft mijn straatje vrij toegankelijk. Hoewel ik thuis een Niet-Klikken-Beleid-Tenzij-Het-Gevaarlijk-Is heb ingevoerd, zijn veel van de meldingen nuttig. Zo was Ot, die in een Ik-lieg-en-bedrieg-fase zit stiekem gaan buurten bij een buurjongetje zonder dat eerst te vragen. Dankzij de melding van dit wangedrag kon ik snel een pedagogische interventie doen. De moeder van het buurjongetje was erg verbaasd dat ik gewoon rondliep. Ot had namelijk beweerd dat ik ziek was...

Toch zijn er ook momenten dat ik even geen zin heb in al die onheilsberichten. Als ik dan in de verte hoor: "Nicolle! Nicolle!!", (ze spreken mijn naam verkeerd uit) dan trek ik mij wel eens gauw terug in een hoek zodat ze me niet vinden. Dan druipen ze meestal wel af. Zo kon het gebeuren dat de infiltranten een uur later weer langs kwamen en verbaasd waren over mijn aanwezigheid. "We dachten dat je dood was!" riepen ze opgewekt. Blijkbaar vonden ze het niet nodig om mijn vermeende dood te rapporteren.