Het menu van vandaag: blieft mevrouw lichamelijk of geestelijke marteling?

Omdat Ot een groeisprongetje maakt, oftewel ongelooofelijk vervelend is, zijn de wandelingen van en naar school een marteling. Ot weigert namelijk mee te lopen, en kreunt en steunt de hele weg, op monotone gekwelde toon. Ik kan wel gillen. Op polytone toon.

Omdat ik Ots gedrag momenteel niet kan veranderen, want keelgeluiden kun je ook maken met een muilkorf, en mijn geestkracht de grenzen van haar flexibiliteit heeft bereikt, besloot ik de omstandigheden dan maar te veranderen. Voortaan haal ik de kinderen op met de fiets: dan kan ik Ot namelijk achterop de fiets meenemen en hoeft hij dus niet te lopen. Tot mijn genoegen werkte het, en kon ik rustig naar huis lopen zonder dat tergende gekerm op de achtergrond. Ik slaakte een diepe zucht van verlichting. Maar toen besloot Piet dat hij niet meer in zijn voorstoeltje wilde zitten en ontpopte zich tot eersteklas kwelgeest door aan mijn haren te trekken en mij te knijpen. Ondertussen riep hij: "Tom Mama!" Ik was volstrekt weerloos omdat ik beide handen aan het stuur moest houden. Dus nu kan ik kiezen tussen lichamelijk marteling of geestelijke.

En terwijl ik deze keuze moet maken kwelt mij nog iets, namelijk de vraag: wat heb ik fout gedaan?!