Wintertijd kent geen tijd

Al onze klokken staan op wintertijd, maar de kinderen niet. Ooit begroette ik de Wintertijd juichend, omdat het een uur langer slapen betekende. Maar sinds we kinderen hebben betekent het alleen maar dat we al om 7 uur 's ochtends kant en klaar zijn. Oog in oog met wat wel eens een heeeeele lange dag zou kunnen worden. Een omstandigheid die ik feitelijk óók vol vreugde zou moeten begroeten. Je moet je leven immers niet voorbij wensen, en hoe langer de dag, hoe meer er te (be)leven valt. Maar toen we vanmorgen met z'n allen in de kamer zaten overheerste niet zozeer vreugde alswel een Wat-Nu-Gevoel. Zes gezichten keken mij vol verwachting aan. Naarstig zocht ik naar activiteiten. Fietsen met z'n allen? Beetje vroeg. Wandelen? Beetje vroeg. Ergens koffie gaan drinken? Beetje vroeg. Waar was het eigenlijk niet te vroeg voor? Ochtendstond heeft niet altijd goud in de mond! Soms heeft ze gewoon verveling in de bek.

Ik groef in de krantenmand op zoek naar inspiratie en vond daar de kerkagenda, met daarin een kerkdienst speciaal voor 4-jarigen en al om 9.15. Vast zo gepland door een ouder! Vooral de tekst 'speciaal voor 4-jarigen' deed mijn hart sneller kloppen. Een enigszins triest gegeven, aangezien ik 36 ben, maar dit terzijde. De lethargie die zich van iedereen had meester gemaakt verdween nu de dag een duidelijk wending nam.

En nu is het bijna kwart voor twaalf en tijd voor de lunch. Soms is een dag als een onwillige auto: je moet hem even opstarten, maar is dat eenmaal gelukt, dan rijdt hij verder als een trein. En hopelijk niet in NS-stijl...