Week uit de Hel

Wat een sh@%tweek is dit zeg. Doorgebracht in het schemergebied tussen Snipverkouden en Echt Ziek.

Mijn tactiek was om zoveel mogelijk al mijn taken te blijven uitvoeren, want ga je eenmaal lamlendig op de bank liggen dan word je vaak alleen maar lamlendiger. Dus heb ik gewoon cursus Samen Bevallen gegeven en ben gaan Buikdansen met een flinke dosis Otrivin.

Dat heeft erin geresulteerd dat het huishouden prima op orde is, maar ik niet. Met tranende oogjes en watten in mijn hoofd sleep ik mij door de dagen. En als ik tegen Floris een toespeling maak dat 1 dagje echt uitrusten misschien toch wel verstandig is, dan glijden zijn oogjes snel een andere kant uit en zegt hij dat hij in ieder geval niet kan helpen.

En hoewel ik hem dat niet eens had gevraagd leidde het hypothetische vraagstuk "Als ik echt ziek word blijf je dan thuis?" tot een uitgebreide ruzie. Waarbij ik Floris beschuldigde van nalatigheid en dat het ook zijn kinderen zijn, en Floris mij van overgevoeligheid, paranoia en diverse neuroses. En, als een plaat die is blijven hangen, bleef hij maar herhalen "Ik kan op mijn werk niet gemist worden!". Op deze cliché-uitspraak is enkel een cliché-antwoord mogelijk, en ik houd niet van cliché's dus ik deed er het zwijgen toe.

Wel wees ik Floris er nog even op hoe hij pas aan het eind van de dag mailde hoe het met mij ging, en dan alleen maar in verband met de vraag of hij een paar uur later thuis kon komen. Wie zou dat niet in het verkeerde ontstoken keelgat schieten?! Toen zei Floris dat op weg naar huis een vlieg letterlijk in zijn keelgat was geschoten en dat hij die per ongeluk had opgegeten. Toen ebde mijn ergernis weg en moest ik hartelijk en voldaan lachen om zoveel gerechtigheid.

En nu is het goddank vrijdag, en nog maar 1 dag voor het weekend is. Eindelijk. Ik kan niet wachten.