Vriendinnen

Vanochtend waren we uitgenodigd voor een verjaardagsfeestje in een restaurant. Het is heel lang geleden dat ik me met de kinderen in een restaurant heb gewaagd dat niet McDonalds heet. Dus zette ik ze allemaal op de bank, ging voor ze staan en gaf een diapresentatie over Normen en Waarden bij Restaurantbezoek.

Aldus voorbereid gingen we naar het feestje. En toen ik merkte dat mijn diapresentatie had aangeslagen, kon ik genieten van een kop koffie met likeurtje en het gezelschap van de jarige en de andere gasten. Een oude schoolvriendin was minder gelukkig; haar kinderen hadden ofwel geen diapresentatie gehad of niet opgelet want ze waren hangerig en huilerig.

Enigszins zelfingenomen dacht ik stiekem dat de mijne zich een stuk beter gedroegen. Maar toen pakte Piet een auto af van een ander kind waarop ze beiden in krijsen uitbarstten. Voor het eerst die ochtend zag ik mijn vriendin hartelijk en ontspannen lachen terwijl ze juichte: "Nou ben jij aan de beurt!". Ik kon niet anders dan dat beamen. En terwijl ik naar mijn lachende vriendin keek voelde ik een grote verwantschap met haar. Ik lachte met haar mee en toen lachten we gezusterlijk om onze kinderen en het Moederschap.

Waar zouden we zijn zonder vriendinnen?!