Moederlijke zorgen

Hoewel het thema van de Kinderboekenweek, De Toveracademie, voor kritiek heeft gezorgd, zijn de vraagtekens bij dit thema aan mij voorbij gegaan. We hebben alle Harry Potter boeken in huis, in het Nederlands en in het Engels, en ik heb vrolijk heksenmutsen geknutseld. Ook Dolfje Weerwolfje en de Griezelbus komen bij ons over de drempel. En vanmiddag gaan de kinderen naar een Toverfeest in de bibliotheek.

Maar toen zei Maartje aan tafel: "Ik wou dat ik een heks was". Een ongetwijfeld onschuldige opmerking, maar ik besloot voor de zekerheid toch even te zeggen dat heksen niet echt bestaan, en dat ze een carriere als heks dus wel kan vergeten. Maartje was niet onder de indruk en antwoordde: "Maar ik geloof wel in heksen." Ik herhaalde mijn oorspronkelijke stelling "Heksen bestaan niet", maar Maartje hield net zo hardnekkig vast aan de hare.

Ik voelde mij op glibberig terrein. In gedachten zag ik verschillende mythische figuren in het stof bijten: Sinterklaas, God en de Tandenfee. Het slechte nieuws over Sinterklaas en de Tandenfee heeft Maartje inmiddels gehoord en laconiek opgenomen. Maar ik kan me voorstellen dat je als kind op een gegeven moment je ouders met een korreltje zout gaat nemen. Eerst presenteren ze allerlei gulle en leuke figuren en vervolgens bekennen ze figuur voor figuur dat het eigenlijk verzinsels zijn. Waarom zou je als kind niet besluiten om in bepaalde te blijven geloven. Je ouders kunnen wel zoveel zeggen!

Is dit een geval van het Gekleurde Pieten Syndroom? Waarbij volwassenen grote problemen maken over de donkere huidskleur van Zwarte Pieten en politiek correcte Gekleurde Pieten willen, terwijl kinderen daar totaal niet bij stil staan? Zijn heksen en magie voor kinderen niet simpelweg spannende thema's, net als sprookjes, en maken de volwassenen het nodeloos ingewikkeld?

De tijd zal het uitwijzen. Ik hoop alleen maar dat Maartje niet op een dag thuis komt en mij in een kikker veranderd. Gelukkig geloof ik niet in heksen...