Kapsel Dysforie

Door een acute aanval van Kapsel Dysforie, waarbij ik gewoon voelde dat ik eigenlijk lange gouden tressen zou moeten hebben i.p.v. kort, bruin pluis-en piekhaar besloot ik dat het tijd was voor een bezoek aan de kapper. Daar was ik al in geen 4 maanden geweest in mijn verlangen naar die lange gouden tressen. Daar kwam nog bij dat mijn jongste carrierezusje, nadat ze mij kritisch had bestudeerd, streng tegen mij zei dat 'je haar lang laten groeien' allemaal goed en wel is, maar dat het geen excuus was voor mijn huidige non-kapsel. Als extra duwtje in de rug presenteerde ze mij een bon met daarop 25% korting voor een Echte Kapper. Zo'n kapper waarbij je rustig in de stoel kunt zitten i.p.v. verstijfd van angst bij de vraag of je kapper weet wat hij doet. Een bezoek aan mijn normale kapper is niet zonder risico. Het kan zijn dat je een goede kapster treft, maar het kan net zo goed zijn dat je er een treft die nog maar eens flink moet gaan oefenen, maar dan liever niet op jou.

Dus stapte ik gistermiddag een luxueuze kapsalon binnen, die ik al vaak verlangend uit de verte had bewonderd. Ik werd hartelijk ontvangen, waarna de kapster met mij om de tafel ging zitten voor een uitgebreide analyse van mijn haar en gezichtsvorm. Vervolgens nam ze haar schaar ter hand en knipte met korte kwieke bewegingen een hele leuke coupe, waarvan mijn haar spontaan in de krul schoot. Zeer verguld loop ik nu door het huis en poch tegen iedereen hoe leuk ik er wel niet uitzie. En van Kapsel Dysforie heb ik geen last meer.