Schuimbekkend Monster

Vandaag veranderde ik in een Schuimbekkend Monster. Na een heleboel gesteggel over wie waar zat aan tafel, bekers die werden omgegooid, benen die 'per ongeluk' uitschoten tegen het been van een broer of zus en heel veel geschreeuw in het algemeen, besloten de kinderen te gaan Knutselen. Altijd een dubieuze activiteit als je het mij vraagt, want ze halen alles overhoop, knijpen een lijmpot leeg en gaan dan wat anders doen.

Dit keer viel hun oog op een stuk piepschuim. Ik waarschuwde dat ze het absoluut niet in kleine stukjes mochten verkruimelen, en begon aan het opruimen van de lunchzooi op tafel. Maar toen ik mij omdraaide werd het wit voor mijn ogen, want daar op tafel prijkte een grote berg verkruimeld piepschuim. En niet alleen daar, maar ook ìn de bank, op de vloer, onder de kast en in hun haar. Niet eerder werd ik zoo link, en ik mag wel zeggen, dat de Hulk een puntje zou kunnen zuigen aan mijn transformatie in Schuimbekkend Monster. Ik schuimbekte ze flink de les, en zette Jan aan een marathonnetje stofzuigen. Het schuim is inmiddels van mijn mond verdwenen, maar ik kook nog helemaal van binnen. Ik denk dat ik maar een eitje ga bakken om te kalmeren. Op mezelf.