De kinderen hebben een nieuw tijdverdrijf en het heet "Piet de stuipen op het lijf jagen". Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik de initatiator ben van dit kwalijke spel. Wat kan ik zeggen in mijn verdediging? Het was een landerige avondmaaltijd, ik had mijn eten in 2 minuten naar binnen geschrokt en zat enigszins verveeld te wachten tot mijn kinderen ook klaar waren.
Toen herinnerde ik mij de aflevering van de Teletubbies van die dag, waarin de Beer en de Leeuw voorkwamen. Dus ik zeg tegen de kinderen: "Kinderen, moet je opletten! Zal mama eens een leuk grapje uithalen?". Ik zette een grote zware stem op en bulderde tegen Piet "Ik ben de BEER, en ik kom ERAAAAAAN!!!", waarop Piet in tranen uitbarstte en in doodsangst uit zijn stoel probeerde te klimmen."
Ik was verbaasd over mijn eigen succes, als je dergelijke moederlijke terreur zo mag noemen. De oudere kinderen vonden mijn beerimitatie geweldig en smeekten om een encore. Maar geschrokken van het effect op Piet hulde ik mij in schuldgevoel en weigerde een herhaling. Toen gingen de kinderen zelf maar roepen "Ik ben de BEER, en ik kom Eraaaan!" Gelukkig zijn ze minder getalenteerd dan ik, en begint het spel bovendien zijn effect op Piet te verliezen. Een kwestie van overkill.
Maar soms, als ik een landerige dag heb gehad, dan verstop ik mij wel eens achter de bank. En als Floris dan thuiskomt dan spring ik er plotseling achter vandaan en brul "Ik ben de Leeuw en ik geef een grote SCHREEEUW!!", want ik vind dat een dergelijk talent niet verloren moet laten gaan.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ha ha! Ik ken die aflevering. Een van de kleintjes hier was doods en doodsbenauwd en heeft het nu nog (enkele jaren later) als hij bang is in het donker over de beer op het karretje... Heeft heel veel indruk gemaakt dus! Bij zijn kleine broertjes slaan we deze aflevering maar over...
BeantwoordenVerwijderen