Kralenlabyrinth

Toen ik Ot zijn klas in bracht sjeesde Piet onmiddelijk op een kralenlabyrinth af en ging daar zeer intelligent meer aan de slag. Hij pakte een groene kraal en manoeuvreerde die het hele labyrinth door terwijl hij vol interesse keek waar de kraal uitkwam.

Nadat de groene kraal het eind van het labyrinth had bereikt kondigde ik op tedere, doch ferme toon aan dat we nu naar Teuntjes klas gingen. Piet antwoordde op ferme en brutale toon: "Nee!!". Ik ging door mijn knieën, keek hem diep in de ogen en antwoordde: "Piet, het is nu tijd om te gaan. Kom maar." Ik gooide er nog wat lichaamstaal tegenaan, door het labyrinth weg te schuiven, en zijn hand te pakken. Piet griste het labyrinth terug en klemde zich eraan vast alsof het een reddingsboei was. Nadat ik Piet had losgepeuterd gaf ik Ot een kus, slingerde Piet over mijn schouder in brandweerhouding en verliet het lokaal.

Piet probeerde te schoppen, aan mijn haar te trekken en te slaan. Al vechtend bereikten we Teuntjes klaslokaal, waar ze lieflijk zat te tekenen. Piet ging uit protest in de deuropening liggen. Een kind moet zich kunnen uiten, dus ik zei tegen hem: "Piet is boos hè? Ga je daar lekker liggen?" en ontsnapte naar Teuntje. Ik genoot van mijn adempauze, maar aan alle goede dingen komt een eind, dus zocht ik zuchtend mijn recalcitrante zoon weer op. We voerden ons standaard buggy-ritueel, erin-eruit, erin-eruit, uit, en kwamen toen genadig thuis. Het eerste was ik thuis deed was ons eigen kralenlabyrinth opzoeken. Vol enthousiasme toonde ik het aan Piet. Die wierp er een minachtende blik op, en riep "'Tom!!".

Als iemand mij zoekt, ik zit in mijn eentje in de speelhoek met het kralenlabyrinth te spelen. Eerst de roooode kraaaaal, dan de groeoeoeoene kraaaaal, dan de blauauauauauauawe kraaaal.

Vrijdag gaat Piet ergens spelen, en héél misschien komt het dan nog weer goed met mij. Nu de Geeeeeeele kraaaaaal...