Consultatiebureau: Betreden op Eigen Risico!

Ik kreeg een telefoontje met het verzoek met Piet naar het consultatiebureau te komen voor een controle. Dus heb ik vanochtend een consultatiebureaubezoek tussen de wekelijkse boodschappen gepropt. Omdat het consultatiebureau heel handig gesitueerd is (not!) in het winkelgebied, kun je daar alleen betaald parkeren. Dus had ik het volgende ingewikkelde plan bedacht: ik parkeer (gratis) bij de Jumbo. Sleep de tandembuggy uit de auto en wandel met Piet als zijspan naar de Lidl. Doe daar de boodschappen, ga met de buggy vol boodschappen en Piet-nog-steeds-als-zijspan naar het consultatiebureau, en wandel daarna terug naar de Jumbo voor de laatste boodschappen.

Met mijn hoofd bij hele andere zaken en bezaaid met boodschappen kwam ik het consultatiebureau binnen. Het consultatiebureau is de laatste jaren behoorlijk uit mijn belevingswereld verdwenen. Een half uur ná de afgesproken tijd was ik aan de beurt; tot zover niets nieuws. Ik mocht het heiligdom van de Wijkverpleegkundige betreden. Op de een of andere manier heb ik er nooit zoveel aan, aan dat consultatiebureau bezoek. Het is mij vaak iets teveel van 'het kan vriezen, het kan dooien'. En als ze het echt niet meer weten zeggen ze gewoon "Tja, ú kent uw kind het beste!" en trekken zo ferm hun handen van je af. Ik zat er dan ook enigszins gereserveerd. Aan de hand van haar formulier stelde de Wijkverpleegkundige me vragen om Piets ontwikkelingstoestand te bepalen, terwijl Piet zich probeerde te vergrijpen aan mijn borsten.
"Poets je zijn tanden?"
"Eh..."
"Ja, want dat moet 2 keer op een dag!"
"Ik poets 1 keer op een dag", loog ik geschrokken door haar strenge blik.
"Geef je vitamine D?"
"Eh..., dat hoeft toch alleen in de winter?"
"Nee, het Advies Is tot het vierde jaar elke dag".
"o".
"Eet hij goed?"
"Eh... tja, dat gaat wel. En hij krijgt ook nog wel borstvoeding, hoewel dat wel minder zou mogen van mij."
De wijkverpleegkundige veerde op: "Je wilt eigenlijk wel stoppen?!", en maakte een notitie.
"Ach, het maakt me eigenlijk niet zoveel uit."
Ze zakte weer terug.
"En 's nachts? Slaapt hij goed?"
"Nee hij wordt nog vaak wakker, maar ik heb op het moment geen puf om de strijd aan te gaan."
De wijkverpleegkundige keek streng en zei: "Tja, als je de situatie niet verandert, dán.... zal de situatie hetzelfde blijven!"

Toen verzachtte haar gezicht en met een blik naar Piet die nu gymnastische oefeningen deed aan mijn haren zei ze op meelevende toon: "Hij is wel pittig hè?"
Ik voelde mijn reserves wegsmelten en bekende: "Ja, eerlijk gezegd vind ik hem wel behoorlijk bewerkelijk."
De Wijkverpleegkundige zei keurig volgens het boekje: "Ik vind het heel goed dat je dat uit. Het valt soms ook niet mee allemaal, hè?"
Net toen ik de eerste tranen in mijn ogen voelde zwellen zei ze kordaat "Helaas moet ik het gesprek nu afronden. Maar, ik kan wel eens op huisbezoek komen, zodat je je hart kunt luchten!"
Enigszins verbouwereerd antwoordde ik: "Nee, ik heb geen behoefte aan huisbezoek; dat verandert toch niets. Maar waar ik wèl mee geholpen zou zijn is dat Piet per direct 2 ochtenden naar Peuterspeelzaal kan."
Tsja, zei de wijkverpleegkundige: "Het kan vriezen, het kan dooien. Je kent zelf je kind het beste!"