Aardbei-neus,

of hoe een onschuldige zondagmiddag wandeling kan eindigen in een bloedbad.

Het blíjft maar hardnekkig mooi weer, dus voelde ik mij verplicht het hele gezin bij elkaar te ronselen voor een gezellige wandeling. Ik pakte proviand en daar gingen we, op weg naar een naburige speeltuin. Omdat we het Piet niet aan wilden doen dat hij weer in een buggy moest, en wandelen met Piet wel heel erg in slow motion gaat, besloten we hem op zijn duwfietsje-met-stang te zetten. In mijn achterhoofd knaagde een vage herinnering dat er iets was met dat duwfietsje-met-stang. Maar bij nadere inspectie weigerde mijn geheugen dienst, dus haalde ik mijn schouders op en pootte Piet op het fietsje. Piet zette zijn voeten op de grond en rende zittend op het fietsje keihard weg. Zie je wel, niets aan de hand! Piet fietste dan wel niet, maar met dit tempo kon hij zo mee doen aan de Tour de France.

Vrij genoeglijk bereikten we de speeltuin, waar ik de kinderen trakteerde op pakjes drinken en een lollie. De kinderen renden een beetje rond, en speelden met de schommels terwijl Floris en ik op een bankje verpoosden. Toen besloot Jan dat het leuk was om met zand naar Teuntje te gooien. Dat liet Teuntje niet op zich zitten, en al snel hadden ze met hun tweeën een kleine zandstorm gecreëerd. Gezelliger werd het er niet op, en al snel was Teuntje in luidruchtige tranen en Jan knalrood en ook de tranen nabij. Tijd om op te breken.

We zetten Piet weer op zijn fietsje en keerden huiswaarts. Piet had inmiddels niet meer zoveel zin en gaf een goede impressie van een slak. We probeerden hem een klein beetje te duwen, waarop Piet flipte en keihard ging huilen. Plotseling herinnerde ik me weer wat het probleem was met het duwfietsje-met-stang: Piet wil beslist niet geduwd worden. Terwijl we overlegden hoe we Piet ooit mee naar huis konden krijgen viel Ot.

En niet zo maar, nee, Ot had namelijk zijn armen gezellig in zijn jasje gedaan. Dus toen hij viel, kon hij niet zijn armen uitstrekken om zijn val te breken, waardoor hij keihard op zijn gezicht viel. Ot zette het op een krijsen terwijl het bloed uit zijn neus gutste. Ik trok hem zijn rode jasje uit, en kneep er zijn neus mee dicht terwijl ik hem probeerde te kalmeren. Helaas wilde Ot niet gekalmeerd worden en zat er niet anders op dan met luid huilend en bloedend kind snel naar huis te gaan. Maar dan hadden we buiten Piet gerekend op zijn duwfietsje-met-stang; wij konden dan wel haast hebben, maar Piet had dat niet. Dus pakte Floris geërgerd de duwstang en duwde krijsende Piet, terwijl ik met krijsende en bloedende Ot naar huis liep. Op weg naar huis gaf Maartje Teuntje een duw omdat ze naar haar keek, waarop ook Teuntje in tranen uitbarstte. Floris gaf Maartje een uitbrander, waarop ook zij in tranen uitbarstte. En aan het eind van onze gezellige wandeling waren alleen Floris en mijn ogen waren nog droog.

En nu heeft Ot een neus als een aardbei en wil ik voorlopig niet meer wandelen met de kinderen. Hoe mooi het weer ook is.