The A Team

Als zich een pedagogische uitdaging voordoet voel ik me soms net als The A Team, uit de gelijknamige serie uit de jaren 80. Halverwege een aflevering raakten ze steevast in de problemen en zaten vast in een onhergzaam schuurtje met allemaal troep er in, terwijl hun vijand oprukte. Als ratten in de val keken ze dan om zich heen, en zagen dat ze al die zooi konden ombouwen tot formidabele wapens, waarmee ze vervolgens succesvol ontsnapten.

Soms voel ik me in mijn eentje The A Team. Ook ik kom halverwege de dag steevast in de pedagogische problemen en wordt omgeven door allerlei zooi. Maar net als The A-Team is er geen weg terug en zit er niets anders op dan met de middelen die ik heb een pedagogisch verantwoorde constructie in elkaar te zetten.

Dus als ik in mijn versie van het onherbergzame schuurtje zit, terwijl de pedagogische uitdagingen zich om mij opstapelen, dan kijk ik eens om mij heen wat ik kan gebruiken. Dan pak ik een beetje Jo Frost, knoop daar een stukje dr.Phil aan en sla er een paar spijkers in voor de stevigheid. Haast is geboden want in de verte hoor ik mijn pedagogische uitdagingen al schreeuwend oprukken. Nog maar even, en dan staan ze voor de deur!!

Snèl, sneller. Mijn handen zweten van de spanning terwijl ik twijfelend naar mij wankele constructie kijk. Zou het werken? Het is te laat: de pedagogische uitdaginen hebben me gevonden en staan aan de deur te rukken. "Mama, kom je nou eindelijk uit de wc?!" Er is geen weg terug; bevend doe ik de deur open, terwijl ik wild om me heen zwaai met mijn pedagogische wapen. Maar de pedagogische uitdagingen kijken niet eens naar me: "Mama, wat duurde dat lang! We moeten plassen!"