Hoewel het niet zo is dat ik overdag geen volwassenen spreek, is mijn bestaan in de vakantie toch versmald. Er is maar zo veel dat je kunt doen met 5 kinderen in je kielzog. Soms voelt ons huis-en-tuin als een onbewoond eiland waarop de kinderen en ik verblijven.
Dus toen Floris gisteren thuis kwam uit zijn werk maakte ik graag van de gelegenheid gebruik mijn eiland te verlaten, en eens eventjes flink de bloemetjes buiten te zetten. Dus fietste ik naar de C1000. Daar genoot ik van de bedrijvigheid en de Grote Mensen. Langzaam wandelde ik door de paden, ongehinderd door kinderen die uit karretjes proberen te klimmen en onafgebroken tegen mij praten.
Toen ik moe van zoveel opwinding naar huis fietste zag ik mijn handen op het stuur liggen. Ik bekeek ze enigszins verwonderd. Het zijn vaardige handen: ze hebben duizenden luiers verschoond, wonden schoongemaakt, gedweild, pleisters geplakt, aardappels geschild en vele chocoladefiguren uitgekleed. Het zijn de handen van een Moeder, maar ook de handen van Mij. Volgende week als de vakantie afgelopen hoop ik mijn contact met Mij te hernieuwen.
Misschien ga ik wel op vakantie naar een onbewoond eiland. Dan kan ik alleen maar mezelf tegenkomen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen
Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!
Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!