Afscheid nemen
20-08-2005
Het is het einde van een tijdperk: het babyledikantje en de box kunnen weg. Piet klimt er simpelweg uit, en daarmee hebben ze hun functie verloren. Voor het eerst in 10 jaar zal ik een boxloze woonkamer hebben. Zoals je voorzichtig aan een blauwe plek duwt om te voelen of het pijn doet, zo voel ik aan mezelf of dit afscheid pijn doet. Maar voordat ik eens even uitgebreid introspectief en melancholiek kan worden zijn er alweer kinderstemmetjes die me roepen. Ik ben bang dat ik al al de afscheidsmomenten in één grote dosis zal moeten verwerken als ik in het bejaardentehuis zit. Hopelijk staat de psychiater stand-by.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Goh, Nicole, hoe herkenbaar, ik had het ook zo moeilijk het babyledikantje af te moeten breken!!! Maar ons jongste was zo blij met haar nieuwe hoogslaper, haar oogjes straalden, en dat verzachte de pijn voor mij! Terwijl in het ledikantje er helemaal niks van plaats meer over was, vond je ons meisje in het grote bed bijna niet meer terug, zo grappig! Beetje bij beetje moet je de kleine spulletjes opbergen (of verkopen)en merk je dat ze groot worden ... en wij oud???!!
BeantwoordenVerwijderen