Ik ben met de kinderen naar de kapper geweest. Van te voren had ik mijn bezoek aangekondigd en benadrukt dat ik alle 5 kinderen wilde laten knippen. Dit om ergenissen en traumatische taferelen te voorkomen. Maar, op een kort vuistgevecht tussen Jan en Teuntje om een stoeltje na, gedroegen de kinderen zich voorbeeldig. De kapper maakte me zelfs een compliment: "Wat een rustige kinderen!", dat ik dankbaar en verbaasd aanvaardde.
Na ruim anderhalf uur kon ik met 5 keurig gekapte kinderen het pand verlaten. Wel jammer dat ik er zelf als een vogelverschrikker uitzag, iets wat me opviel toen ik met Piet op schoot voor de kappersspiegel zat. De kapper vroeg meelevend: "Zeker wel druk hè, zo'n gezinnetje?", waarop ik onoprecht antwoordde "Och, dat gaat wel hoor." De kapster keek mij aan en vervolgde "Heb je dan nog wel tijd voor jezelf?". Tranen van ontroering schoten mij in de ogen. Hier was iemand die tegen me zei dat ik het druk heb! En als ik het druk heb, dan is het normaal dat ik het wel eens even helemaal gehad heb. Dat ik soms ongeduldig ben tegen de kinderen. Dat ik soms zo hard aan het roeien ben met de riemen die ik heb, dat het landschap om mij heen aan mij voorbij gaat.
Er was maar één ding dat ik kon doen: ik heb onmiddelijk een afspraak voor mezelf gemaakt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ach vrouw toch, ik heb er maar twee maar ook mij gebeurt het bij tijd & wijle, als ik onderweg ben met een volle wasmand en een spiegel mijn pad kruist: "Hé! Een indringer!" Onee, dat ben ikzelf...
BeantwoordenVerwijderen