Verbale Diarree

In een poging het nuttige met het nuttige te combineren nodigde ik Jan uit om mee te fietsen terwijl ik ging hardlopen. Quality time en zo. "Maar, Jan", waarschuwde ik hem, "dan moet je wel doorfietsen, want mama gaat hard hoor!". Maar na een paar stappen stond het schaamrood op mijn kaken, want Jan viel bijna om met zijn fiets in een poging mijn tempo aan te houden. En niet omdat ik zo snel was.

"Nou ja, geeft niets. Als het maar gezellig is.", hield ik mezelf voor. Bovendien, mischien was dit net wat mijn tempo nodig had! Terwijl ik wanhopig probeerde Jan bij te houden babbelde Jan er onbewust van mijn uitputting op los. Zo nu en dan ving ik flarden op. "Koeien maken kaas en melk, hè mam?", "...dinosaurussen...", "... en toen ontstonden er 25 continenten...", "...pythagoras...". Ik hijgde lukraak "Oh ja?" en "Uh-huh". Blijkbaar op de juiste plekken, want Jan ratelde opgewekt verder. Niet gehinderd door gebrek aan (oog)contact of mijn fysieke aanwezigheid.

Elke keer als het me eindelijk lukte náást Jan te komen, versnelde die zijn tempo, waardoor ik weer achterop kwam. Ik besloot me te concentreren op het ritme van mijn pompende armen en benen, en mijn gedachten over me heen te laten komen. Zo lang ik zo nu en dan maar "Uh-huh" pufte was Jan al tevreden. Eén van de gedachtes die zo bij me opkwam was "Heeft Jan Verbale Diarree?". Hoe kan iemand een half uur achter elkaar door orakelen, zonder adempauze? En wat betekent dat?? Komt hij aandacht tekort? Van de stress begon ik harder te rennen. Zo konden Jan en ik toch nog eensgezind de finish over rennen/fietsen. Met dank aan de Verbale Diarree.