Patstelling

Floris' en mijn meningsverschil over het vraagstuk of treinreizen met kinderen al dan niet leuk is, is geëindigd in een patstelling. De heenweg had hij gelijk, en de terugweg ik. De treinreis naar Utrecht toe viel me alles mee; het overstappen verliep vrij soepel, en de kinderen gedroegen zich redelijk dankzij een grote voorraad Omkoopmateriaal, namelijk zakjes snoep en zelfgemaakte puzzelboekjes. (met dank aan Speelzolder).

Het was de terugweg die voldeed aan mijn verwachtingen: in een overvolle trein waren de kinderen uitgekeken op hun puzzelboekjes, het snoep was op, en ze verveelden zich. Als ik iemand een recept moet geven voor Moeilijkheden dan zouden dat de ingrediënten zijn.

De slotsom is dat aan het eind van ons uitje Floris nog steeds vindt dat treinreizen met kinderen een Succesnummer is, en ik vind het nog steeds meer vallen in de categorie Wat-Een-Gedoe.

Het leukst van deze dag vond ik onze excursie naar het Centraal Museum in Utrecht. Gekozen op prijs, want de kinderen mochten gratis. Op de zolder van het museum was een ruimte voor kinderen, die weliswaar vooral bestond uit computerspelletjes, maar de kinderen vonden het geweldig. Ook de Nijntje Tentoonstelling was een succes. Er was een heus Nijntje Huis, waar ze niet meer uit te meppen waren en Ot riep zichzelf tot Nijntje uit, en ging in Nijntjes bed liggen.

En nu zijn we gelukkig weer thuis en ga ik met een grote pot thee op de bank liggen. Dat vind ik nou een Succesnummer.