Het is oke! Ik ben een Moeder!

Tot mijn verrukking blijkt dat er judolessen worden gegeven praktisch bij ons in de straat! Dus nu zit Jan weer op judo. De eerste keer heb ik hem gebracht en gehaald. Het brengen verliep vlekkeloos, maar bij het halen maakte ik een kleine 'faux pas'. Om Jan op te halen moest ik door de kleedkamer, die inmiddels bevolkt werd door ferme en naakte puberjongens. Mijn eerste impuls was gewoon door te lopen en te roepen: "Het is oké jongens. Ik ben een Moeder!" Maar iets in hun blikken deed mij verstijven in mijn Birkenstocks. Nadat we elkaar allemaal enige secondes verstijfd had aangekeken, mompelde ik blozend 'Sorry', en verliet achteruit schuifelend de kleedkamer. Zo gauw ik de deur achter me sloot ging een luid geroezemoes op in de kleedkamer. "Zien al die moeders niet dat dit de jongenskleedkamer is?" hoorde ik. Ik haalde opgelucht adem; andere Moeders waren mij voorgegaan...