Een gedeeld trauma is een dubbel trauma

08-07-2005
Uit onverwachte hoek ben ik getroffen door een aanval van het "Ben ik een slechte moeder-syndroom?". De aanval werd veroorzaakt door een zwaar hysterische Teuntje in het zwembad. Want wat had ik nagelaten te doen? Ik had Teuntje niet netjes naar de kleedkamer gebracht en, in de Moederhel aldaar, zwetend gewacht tot de badjuf haar kwam halen. Nee, ik was boodschappen gaan doen. Ter verdediging: ik moest eerst Ot inschrijven voor zíjn zwemlessen en wilde net naar de kleedkamers lopen toen de meute moeders de kleedkamers uitliep, waarop ik concludeerde dat alle kinderen al naar het zwembad waren. Ik feliciteerde mezelf in gedachten met zo'n flinke dochter en ging boodschappen doen. Maar toen ik op mijn gemakje naar het zwembad terugkuierde om Teuntje op te halen, en bij binnenkomst eerst nog eens op mijn gemakje de prikborden doorlas sprak een Moeder mij aan en zei: "Jouw kind is heel erg overstuur. Er is nu een Andere Moeder bij...." Ontsteld snelde ik naar de kleedkamer, waar ik inderdaad Teuntje in tranen aantrof. De moeder naast haar nam mij kritisch op en zei met veel gevoel voor drama: "Ja, ík kan het wel vertellen, maar misschien wil je het liever van háár horen." Ik sidderde in mijn Birkenstocks, en zag allerlei rampscenario's voor me. Ik trok Teuntje bij me op schoot en vroeg wat er gebeurd was; maar Teuntje was zo aan het huilen dat ze geen woord kon uitbrengen. Dus wendde ik mij tot de Andere Moeder.

Wat bleek? Teuntje had haar groep niet kunnen vinden, en dat was de oorzaak van al haar verdriet. "Tja", zei de andere moeder en sloeg de laatste nagel in mijn doodskist:"En toen ze weer in de kleedkamer kwam en ze wéér alleen was, tóen werd het haar te veel." Inmiddels stond het huilen mij ook nader dan het lachen. Ik bedankte de Andere Moeder voor haar zorg voor Teuntje, maar zij antwoordde bits "Dat spreekt voor zich. Als zo'n kleintje zo'n verdriet heeft....". Als een soort stripballon hing in de lucht "En haar moeder het laat afweten". Dus nu zijn Teuntje en ik allebei getraumatiseerd door deze zwembadepisode, en zal ik voortaan Teuntje hoogst persoonlijk in het water gooien.

2 opmerkingen

  1. Anoniem2:56 p.m.

    Kom op Nic,

    Laat je door zo ene niet kisten, het kan iedereen gebeuren, je had dat mens moeten dekselen, wat een betweter, maar da's ook niet alles, je moet er wel nog iedere keer als je gaat zwemmen tegenaan kijken, goh....i hate does people,
    Groetjes Bianca

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anoniem2:59 p.m.

    Hoi Nicole,
    Dit komt mij zeer bekend voor..Vooral de blikken van andere "goede" moeders waarbij op hun voorhoofd staat geschreven dat zij dit nooooooit zouden doen.
    Troost je, met vijf kids loopt je hoofd nu eenmaal geregeld over en ik kan het weten want dat gebeurt bij mij al met drie kinderen ha ha.
    Ga vooral door met je dagboek, ik geniet er bijna dagelijks van!
    Groet,
    Dorothea

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk dat je een comment achterlaat! Bedankt!

Wil je op de hoogte blijven van alle comments? Vink dan eenvoudig het vakje aan met: Email follow-up comments!

Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.