Het is 18.20 en spitsuur bij ons thuis. Met vereende krachten breng ik 5 kinderen naar bed. Terwijl ik Piet rústig probeer in te stoppen gaat de telefoon. Ik gooi Piet in zijn bed en race met gevaar voor eigen leven naar beneden, en kan nog net op tijd de telefoon pakken. "Met Nicole Orriëns!!", ik probeer in mijn stem te laten doorklinken dat het niet goed uitkomt.
"Hallóóóóòòòò", klinkt het opgewekt aan de andere kant van de lijn. "Met mij! Ik wou even zeggen dat ik nu in de trein zit." Het is Floris, mijn bloedeigen echtgenoot die mij in het spitsuur van de dag belt om te melden dat hij in een trein zit. Duh... Daar zijn toch geen woorden voor?! Nou ja misschien wel, maar dan krijg ik een vieze smaak in mijn mond.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ach gut, hij , je grootste kind, voelt zich op afstand tekort gedaan en wil gewoon ook aandacht....die van mij heeft deze telepatische gave ook!
BeantwoordenVerwijderen