Een allochtone medemoeder zag me worstelen met Piet op zijn driewieler-met-niet-zo-handige-duwstang. Piet wilde namelijk niet dat ik aan de duwstang zat, maar fietste tegelijkertijd niet door. Dus stak ik braaf mijn handen in de lucht om te laten zien dat ik er niet aan zat. "Kijk Piet! Mama zit er niet aan. Ga maar fietsen!"
Maar Piet vertrouwt mij blijkbaar niet want hij was zo druk bezig mij te controleren dat hij vergat te fietsen. Stiekem legde ik een vinger op de duwstang om een beetje mee te duwen. Piet betrapte mij onmiddelijk en besloot een driftbui te krijgen.
Mijn collega-moeder lachte me meewarig toe. We wierpen elkaar begrijpende blikken toe. Het moederschap is cultuur-overstijgend.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dit verhaaltje heb ik kunnen schrijven.
BeantwoordenVerwijderenMet mijn zoon, zijn driewieler, mijn gedrag en mijn gedachten. Komisch toch, wat kunnen kinderen (en moeders) toch op elkaar lijken.
Astrid