Kun je de beker drinken?

Vandaag smaakt de beker van mijn leven bitter. Een proefvertaling die ik heb gedaan, in de hoop op meer opdrachten, is gewogen en te licht bevonden. Ik voel mij als een tekenfilmfiguur die een aambeeld op zijn hoofd krijgt. Mijn teleurstelling is groot.

Ik probeer mezelf op te peppen met al die zaken die ik ook altijd tegen mijn kinderen zeg: van tegenslag leer je het meest, zie het als een leermoment, van tegenslag word je meer mens en misschien was het niet De Juiste Tijd. Sterker nog, ik besloot de kinderen eens even te demonstreren hoe je met Teleurstelling omgaat. Ik schraapte mijn keel, knipperde mijn tranen weg en zei: "Kinderen, mama is heel erg teleurgesteld omdat haar proefvertaling niet goed genoeg was. Naar hè. Maar ik leer er wel heel erg veel van. Fijn hè." Maartje keek mij aan en antwoordde "Maham... voor mijn kinderfeestje wil ik wel zo'n Sachertorte hè." Ik besloot dat de workshop "Hoe ga ik succesvol om met Teleurstelling" beter kan worden opgeschort tot na de workshop "Hoe verbeter ik mijn Empathisch Vermogen".

Om mijn teleurstelling te verwerken besloot ik dat het tijd was voor een therapeutische hardloopsessie. Mijn vorige hardloopsessie was geen succes, omdat ik halverwege moest stoppen van algehele uitputting en ademnood, kortom na 2 minuten al op apegapen lag. Het was dan ook al twee weken geleden dat ik mijn sportschoenen had aangetrokken. Om mezelf te motiveren sloeg ik een van mijn boeken over hardlopen open en las wat hardlopen allemaal voor je doet: je wordt er rustig van, adrenaline en stress vinden een uitweg. Oké! Genoeg gelezen. Waar zijn mijn sportschoenen!! Ik pakte mijn rugzak en deed er al mijn emotionele bagage in: Teleurstelling, Frustratie, Woede, Ergernis en Wanhoop.

Ik rende de deur uit. Eenmaal op het fietspad zei ik tegen mezelf: "Oké, denk aan je Ritme. De repeterende beweging van je lichaam zorgt voor het rustgevende effect. Net als Breien!" En het werkte! Ik concentreerde me op mijn pompende benen en armen en bedacht ondertussen alles wat me dwars zat. Halverwege gooide ik teleurstelling overboord, bij een bosje klaprozen gooide ik Wanhoop neer, bij een spoorwegovergang verloor ik Frustratie en bij een stoplicht Woede. Toen ik thuis kwam was mijn teleurstelling teruggebracht tot een licht knagend gevoel in mijn buik. Misschien een slokje uit mijn beker om het laatste restje weg te spoelen?