Erkenning en ik, wij zijn de Beste Vrienden. Helaas kruisen onze wegen elkaar zelden. Mensen zeggen tegen mij dat Erkenning niet zo belangrijk voor me moet zijn, maar als we elkaar tegenkomen dan vallen Erkenning en ik elkaar vreugdevol in de armen. Soms komt Erkenning langs als ik niet thuis ben. Dan hoor ik later van iemand dat Erkenning is langsgeweest. Dan baal ik natuurlijk, want ik had Erkenning graag gezien. "Oh", zeggen ze dan nonchalant "Had ik dat niet gezegd? Vorige week toen je zat te zweten bij de kijkles van zwemles kwam Erkenning langs. We zeiden nog tegen elkaar, wat doet ze dat goed. Goh, heb ik dat niet vertèld?!"
Floris heeft soms wel wat moeite met mijn relatie met Erkenning. Als ik hem enthousiast vertel van een ontmoeting dan kijkt hij afgunstig in de verte, alsof hij hoopt Erkenning daar nog te zien. Maar deze Erkenning is van Mìj. Helemaal van MIJ!!!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
hoi Nicole,
BeantwoordenVerwijderenAls ik het even helemaal gehad heb (gebeurd niet zo vaak hoor, ongeveer 1 x per dag maar), dan hoop ik dat je weer een nieuw stukje hebt geschreven. Kan ik even heerlijk mijn hart ophalen......Als dat geen erkenning is!
Linda
Daar sluit ik me helemaal bij aan! Ik weet zeker dat je heel veel moeders (waaronder ik zelf) heel vaak een hart onder de riem steekt met je stukjes. Ga vooral zo door, ik lees ze vaak en graag!
BeantwoordenVerwijderenGroet,
Dorothea
AMEN, kan me hier alleen maar bij aansluiten, groetjes Bianca
BeantwoordenVerwijderen