De ondraaglijke hopeloosheid van opvoeden

De laatste tijd hangt Piet als een soort Levend Zijspan aan de zijkant van de buggy. Hij vertikt het om te blijven zitten, en de buggy is zo aftands dat de gordels niet goed meer werken. Er rest mij geen andere mogelijkheid dan, met Piet als Levend Zijspan, de kinderen van school te halen. Dat levert afkeurende op, dus dan roep ik maar "Hij die zonder Zonde is werpe de eerste Steen!". Dat levert verbijsterde blikken op.

Ik hoop dat Piets ongewenste gedrag vanzelf 'uitdooft' als ik het negeer. Maar vandaag voegde Piet nog een nieuwe functie toe, namelijk die van Rem. Hij ontdekte dat hij vanaf zijn hangplek aan de zijkant van de buggy zijn voet op het voorwiel van de buggy kon zetten en zo het wiel blokkeren. Ik vloog bijna over de buggy heen, toen die plotseling stilstond. Ik schoot in de lach: enerzijds uit bewondering voor Piets inventiviteit, anderzijds uit wanhoop. Want wat nu?? Piet als levende rem valt niet te negeren. Ik probeerde met slechts 3 werkende wielen verder te gaan, maar moest al gauw bakzeil halen. Ik stopte en keek eens naar boven vanwaar toch alle zegen moet komen, en vroeg me af hoe ik dit zonder mijn moederlijke geloofwaardigheid te verliezen moest oplossen. Ik besloot te doen alsof het míjn idee was dat hij zelf mocht lopen. Piet was zo blij dat hij uit de buggy mocht, dat hij met grote vaart de rest van de weg aflegde, en ik vroeg me af waarom hij ook alweer in de buggy moest blijven. Geen idee.
Enfin, weer een crisis bezworen.

Maar vanavond hing Piet tijdens het avondeten als een Levend Zijspan langs zijn kinderstoel. Oh, de ondraaglijke hopeloosheid van opvoeden.