Tuinieren

Ik wil mijn handen liever niet vies maken; helaas is dat bij tuinieren vrijwel onvermijdelijk. Tuinieren blijkt te zijn als springen in koud water. Je kunt je er beste helemaal ingooien. Nadat ik eerst vanuit staande positie voorzichtig met duim en wijsvinger wat grassprieten had opgetrokken, waarbij ik er angstvallig voor waakte mijn handen niet vies te maken, besloot ik alle remmen los te gooien en op de grond te gaan zitten. Vanuit zittende positie greep ik met beide handen grote bossen onkruid en trok het met huid en haar uit de grond. Stofwolken omringden mij, maar het deerde me niet meer. Een gevoel van opwinding maakte zich van me meester terwijl ik alsmaar wilder planten ontwortelde en achter me neer gooide.

Dat neemt niet weg dat de liefde voor tuinieren mij nog steeds ontgaat, maar het doet me deugd te zeggen dat de helft van onze tuin er weer keurig bij ligt. Voordat ik aan de tweede helft kon beginnen wilden de kinderen fruithappen, drinken, schone luiers enz. Tja, toen was ik er weer helemaal 'uit'. Wanneer ik mijn volgende tuinier aanval zal krijgen is moeilijk te zeggen. Ik ben nu net weer schoon en wil mijn handen liever niet vies maken.