Speeltuin

Vandaag was het weer iets beter en kon ik eindelijk mijn belofte aan de kinderen inlossen om tussen de middag te gaan picknicken in de Grote Speeltuin, die halverwege ons huis en school ligt. Bepakt met gesmeerde boterhammen, krentenbollen en een snoepje na gedane lunch heb ik de kinderen van school gehaald. De kinderen gunden zich nauwelijks tijd om te eten, vraten hun boterhammen op en renden weg. Ik leunde tevreden achterover in mijn tuinstoel, maar had buiten Piet gerekend. Piet zit in het stadium waarop hij weliswaar niet meer overal in kruipt maar wel overal op klimt. Ook dingen die ik gevaarlijk vind. Daarover hebben we dan lange discussies. Ik: "Piet dat is geVAARlijk. Dan kun je VALLEN. Piet Boem! Piet au. Piet huilen." Piet: "Hnnnnn." Het eind van de eenzijdige discussie was dat ik in Piets kielzog de hele speeltuin heb doorklommen. Piet laat zich niets vertellen, en hoe meer ik iets verbied hoe meer hij het toch wil doen. Er zat dus niets anders op dan zuchtend allerlei klimrekken te bestijgen om Piet indien nodig op te vangen. Dat is je kind loslaten in het Miniatuur. Op een gegeven moment kwam Piet weer in veiliger gebied en opgelucht gooide ik mezelf achterover in mijn tuinstoel; maar iets te hard, want ik kieperde bijkans achterover. Gelukkig kwam Teuntje toen met Piet spelen en kon ik herstellen van de schrik. Wie let er eigenlijk op mij?!