Mijn Innerlijke Criticus

Ik twijfel. Ik twijfel of ik het wel goed doe als moeder. Ben ik wel lief genoeg? Luister ik wel met voldoende aandacht? Houd ik me wel genoeg aan beloftes? Volgens mijn Innerlijke Criticus luidt het antwoord op al deze vragen nee. Nee ik ben niet lief genoeg, de verhalen van de kinderen vind ik vaak saai, en de weg naar de hel is geplaveid met mijn gebroken beloftes. Zo had ik beloofd het zonnestelsel met de kinderen te knutselen, maar elke dag kwam er weer wat tussen. En nu háát ik dat stomme zonnestelsel, en als de kinderen me er nog één keer naar vragen stuur ik ze naar de maan. Kunnen ze het zonnestelsel van dichtbij aanschouwen.


"Dat lijkt natuurlijk helemaal nergens op", zegt mijn Innerlijke Criticus.
"Ja maar" sputter ik tegen "ze zijn ook wel heel vervelend, en ik heb ze de hele week alleen thuis gehad. Daar word je toch ook moe van?!"
"Doet er niet toe" antwoordt mijn Innerlijke Criticus "Jij bent de moeder! Wat voor trauma's heb je ze al bezorgd? Denkt Maartje misschien al dat ze niet interessant is? Denkt Jan dat beloftes er zijn om gebroken te worden? Denkt Piet dat Consequent Zijn een grap is??"
Wat kan ik nog zeggen? "Ja maar, ja maar..."? Er is geen excuus. Wenend ga ik zitten op een steen.
Maar mijn Innerlijke Criticus kent geen genade: "Wat zit je daar nou te wenen op een steen?! Dit gaat niet om jou, het gaat om je kinderen. Maak het niet over jou. Kom van die steen af en ga het zonnestelsel maken."

Zeg Innerlijke Criticus, heb je de maan wel eens van heel dichtbij gezien?