"Ik mag er zijn."

Er zijn moeders die mij doen sidderen in mijn comfortabele namaak-Ugg laarzen. Vanaf grote hoogte, het zadel van hun hoge fiets, converseren zij met mij op nederige laagte, achter mijn scheefgezakte tandembuggy. Mijn deel van de conversatie beperkt zich tot lukrake opmerkingen terwijl ik wild om me heen kijk waar mijn kinderen zijn gebleven. Zij wacht genadig af tot mijn hoofd zich weer tot haar wendt, alvorens zij minzaam haar zin afmaakt. Terwijl ik moet zoeken naar woorden straalt zij kalmte en zelfverzekerdheid uit. Om te laten zien dat ook ik een Volwassen Volwaardige Moeder ben laat ik mijn stem een aantal octaven dalen omdat ik ooit heb gehoord dat een lage stem zelfverzekerder klinkt. Aldus brommend spreek ik met haar af dat 17 uur wat mij betreft een prima tijd is om haar kind weer op te halen. Dan zeilt zij weg op haar stalen ros en begeef ook ik mij naar huis, omzwermd door 5 + 1 kinderen. Ik recht mijn schouders, steek mijn neus in de wind en zeg met diepe, lage stem tegen mezelf: "Jij mag er ook zijn, jij mag er ook zijn, jij mag er ook zijn."