'Wat dan?"

Na 21 jaar huwelijk staat Floris nog steeds met de mond vol tanden als ik hem vraag: 'Zeg eens wat aardigs?'

Verder dan 'Wat dan?' komt hij niet.

Als beginnend echtgenoot gunde ik hem nog het voordeel van de twijfel. Maar nu vind ik dat hij maar eens over de brug moet komen met de positieve feedback.

'Zorg dan je een voorraadje uitspraken klaar hebt liggen, als ik zoiets vraag,' counselde ik hem, want ik ben de beroerdste niet. 'Na twintig jaar huwelijk kun je me toch wel eens een plezier doen?'

Drie keer raden wat hij antwoordde.

'Wat dan?'

 

1

Hoi meiden!

Ik zat buiten en probeerde tussen de wolken door zonnestralen te vangen, toen ik plotseling Floris stem hoorde.

'Zo, meiden!' zei hij op liefdevolle toon. En ik keek rond om te zien waar Teuntje en Maartje dan waren.

Maar hij had het tegen de kippen...

0

Rijden in Kamikazestijl

In het algemeen komt Floris karakter aardig overeen met de uitdossing van zijn voeten: geitenwollen sokken met Birkenstocks. Vriendelijk, zachtaardig en behulpzaam.

Maar als Floris in onze auto plaatsneemt, dan wordt de Kamikaze piloot in hem wakker, en jaagt hij met zijn Utrechtse rijgewoontes de Achterhoekers de stuipen op het lijf. Door bijvoorbeeld nét nog even ergens tussendoor te schieten, want: 'Dat kon nog best!'  Floris' assertieve rijstijl is afgestemd op drukte en andere assertieve automobilisten. En die heb je niet zoveel in bijvoorbeeld het slaperige dorpje Varsseveld.

Met name Piet, die in ons gezin de rol van Klikspaan op zich heeft genomen fluistert mij regelmatig toe: 'Mama? Papa zat weer heel erg te vloeken toen we naar de supermarkt gingen.'

Omdat ik Floris' rijstijl nogal uitdagend vind, leek het mij een goed idee om onze auto te voorzien van een set winterbanden. Gewoon voor de extra grip. Dat kan toch nooit kwaad? En ik wees hem op de ongewilde pirouette die onze auto vorig jaar maakte aan het eind van de straat. We reden de bewoonde wereld tegemoet, toen de auto ineens besloot een rondje te draaien. We eindigden weer keurig met de neus in de juiste rijrichting. 'Dix points,' hoorde ik een denkbeeldige jury lovend oordelen.

'Watskeburt?' vroeg ik geschrokken aan Floris.

Die zag ook een beetje witjes.

Maar hij herstelde snel, en wees onmiddellijk een schuldige aan: 'De weg.' Het viel me mee dat het niet mijn schuld was. Want meestal leiden alle schuldvragen naar Moeder.

Winterbanden vindt Floris niet nodig. We hebben al All Weather banden zegt hij.

Maar ik ben niet overtuigd. Ik vraag me af of ze ook Kamikaze banden verkopen.

2

'Pang!!!!'

Zachtkens wiegen de bomen in het briesje van de wind. Vogels twinkeleren, en de hortensia's buigen gedwee hun hoofd voor de zoemende buijjes.

Er heerst serene rust.

Maar dan wordt plotseling ruw de rust verstoord door een luide kreet: 'PANG!!!' Gevolgd door nog een ''PANG!!!'

Het is Floris, die bij gebrek aan windbuks, 'Pang' roept om zo de vogels af te schrikken en te storen bij hun picknick in onze kersenboom.

Maar de enige die hij stoort ben ik.

1

Hóóóòòòi!

Ik douche en geniet van het warme water op de plastic Wibra muts die mijn haren droog houdt. Even een momentje van rust, van tijd voor mezelf, voordat ik mijn geteisterd gemoed weer aan de ochtendrukte blootstel.

Dan hoor ik dat onmiskenbare geluid van een deur die wordt opengedaan, gevolgd door een koude tochtvlaag.
'Hóóóòòòi!' en op gezellige conversatietoon er achteraan: 'Lekker aan het douchen?'

En ik herinner me: 'Oh ja. Floris heeft een vrije dag.'

4

Heb ik hem nou voorgelicht of niet?

Tot dusver bevonden Jans verkeringen zich altijd op veilige afstand, in Zweden, Lapland en Siberië. Aangenaam comfortabel. Maar sinds vorige week heeft hij een vriendinnetje dat op slechts 20 km afstand woont.

En dankzij alle onheilsverhalen uit de media, waarin webcams en chantage heftig de hoofdrol spelen, stelde ik mezelf koortsachtig de vraag: 'Heb ik Jan nu voorgelicht of niet?!'
Want als ik heel eerlijk ben, zijn de afgelopen zeventien jaar nogal wazig in mijn herinnering. Vaag staat me er wel iets van bij, maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Het is een beetje zoals wanneer je het huis verlaat, en plotseling verstijft bij de vraag: 'Heb ik het strijkijzer nou wel of niet uitgezet?!'

Terwijl ik mijn hersenen pijnigde om me te herinneren of ik het onderdeel Seksuele Voorlichting met succes had afgevinkt, kreeg ik een goed idee: ik zou Floris op Jan afsturen. Gezellig, mannen onder elkaar en zo. 'Bovendien,' bedacht ik, 'waar heb je anders een partner voor, dan om hem als secondant in te zetten!' En met medeleven dacht ik aan al die alleenstaande moeders, die overal alleen voor staan.

Gisteren gingen Floris en Jan samen fietsen, en bij het weggaan siste ik Floris snel toe: 'Denk je er aan, dat je het met hem over sex hebt?'
En toen ging ik in de tuin zitten met een kop thee, in de prettige wetenschap dat ik mij van mijn moederlijke verplichtingen had gekweten.

Maar toen Jan 's avonds thuiskwam, riep hij mij van verre al toe: 'Mam, jij faalt! Papa zei dat hij met mij over sex moest praten!'

Voorlopig kan Floris sex wel vergeten. En daar valt niet over te praten.

 

8

Heb ik hem nou voorgelicht of niet?

Tot dusver bevonden Jans verkeringen zich altijd op veilige afstand, in Zweden, Lapland en Siberië. Aangenaam comfortabel. Maar sinds vorige week heeft hij een vriendinnetje dat op slechts 20 km afstand woont.

En dankzij alle onheilsverhalen uit de media, waarin webcams en chantage heftig de hoofdrol spelen, stelde ik mezelf koortsachtig de vraag: 'Heb ik Jan nu voorgelicht of niet?!'
Want als ik heel eerlijk ben, zijn de afgelopen zeventien jaar nogal wazig in mijn herinnering. Vaag staat me er wel iets van bij, maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Het is een beetje zoals wanneer je het huis verlaat, en plotseling verstijft bij de vraag: 'Heb ik het strijkijzer nou wel of niet uitgezet?!'

Terwijl ik mijn hersenen pijnigde om me te herinneren of ik het onderdeel Seksuele Voorlichting met succes had afgevinkt, kreeg ik een goed idee: ik zou Floris op Jan afsturen. Gezellig, mannen onder elkaar en zo. 'Bovendien,' bedacht ik, 'waar heb je anders een partner voor, dan om hem als secondant in te zetten!' En met medeleven dacht ik aan al die alleenstaande moeders, die overal alleen voor staan.

Gisteren gingen Floris en Jan samen fietsen, en bij het weggaan siste ik Floris snel toe: 'Denk je er aan, dat je het met hem over sex hebt?'
En toen ging ik in de tuin zitten met een kop thee, in de prettige wetenschap dat ik mij van mijn moederlijke verplichtingen had gekweten.

Maar toen Jan 's avonds thuiskwam, riep hij mij van verre al toe: 'Mam, jij faalt! Papa zei dat hij met mij over sex moest praten!'

Voorlopig kan Floris sex wel vergeten. En daar valt niet over te praten.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

8

Mijn leven heeft kraak noch smaak

Nu een valse verkoudheid mij van mijn reukvermogen beroofd heeft, ga ik zonder kraak of smaak door het leven. Dat is vervelend, maar blijkt ook onverwachte voordelen te hebben.

Want toen ik gisteren ziekjes mijn kantoortje binnenwankelde om toch maar even mijn mail te checken, zat Floris daar weer eens ballonnen stuk te schieten achter mijn computer, en merkte fijntjes op: 'Het is maar goed dat je niet kunt ruiken!' en aan de trots op zijn gezicht zag ik wel dat hij er flink wat had laten vliegen.
'Getverrederrie!' barstte ik uit, 'Wat ben je toch een smeerkees. En dan ook nog in míjn kantoor!' maar meer uit gewoonte dan uit onpasselijkheid.

Zoals ik al zei: niet kunnen ruiken heeft soms z'n voordelen.

1

Mijn leven heeft kraak noch smaak

Nu een valse verkoudheid mij van mijn reukvermogen beroofd heeft, ga ik zonder kraak of smaak door het leven. Dat is vervelend, maar blijkt ook onverwachte voordelen te hebben.

Want toen ik gisteren ziekjes mijn kantoortje binnenwankelde om toch maar even mijn mail te checken, zat Floris daar weer eens ballonnen stuk te schieten achter mijn computer, en merkte fijntjes op: 'Het is maar goed dat je niet kunt ruiken!' en aan de trots op zijn gezicht zag ik wel dat hij er flink wat had laten vliegen.
'Getverrederrie!' barstte ik uit, 'Wat ben je toch een smeerkees. En dan ook nog in míjn kantoor!' maar meer uit gewoonte dan uit onpasselijkheid.

Zoals ik al zei: niet kunnen ruiken heeft soms z'n voordelen.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

1

Maak je man gelukkig

Het is een bekend verschijnsel dat er na de zomervakantie een toename is van het aantal echtscheidingen.

En ook ik merk dat het even wennen is nu Floris' vakantie is begonnen, en er plotseling een tweede volwassene fulltime thuis is. Het evenwicht dat in de eerste twee weken tussen mij en de kinderen was ontstaan wordt ruw verstoord, vooral omdat Floris mij graag vertelt hoe ik het huishouden het beste kan runnen. En als ik érgens vlekken van voor de ogen krijg is het wel ongevraagde adviezen.

Dus was ik erg blij met Billy Currington's lied over hoe je het beste met een man kunt omgaan. Twee liedregels die ik mij in het bijzonder heb aangetrokken zijn: 'When I come home, I want you to just go crazy,' en 'He dont play dead when I wanna pet him.'

Floris zal niet weten wat hem overkomt als hij straks thuiskomt van de Lidl!



alt=”description of image”

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!

Delivered by FeedBurner

4

Huizenruil

Bij tijd en wijle speelt Floris onderbewuste op, en schotelt hem 's nachts dromen voor waarin ik dingen doe die hem in razernij doen ontsteken.

Aanvankelijk luisterde ik gretig naar deze nachtmerries waarin voor mij de hoofdrol was weggelegd, maar mijn vergrijpen zijn helaas van zeer huiselijke aard. Meestal heb ik het hele huis opnieuw behangen zonder overleg, Floris bureau opgeruimd zonder hem te raadplegen, en recent had ik ons huis geruild met het huis van mijn ouders.

Na zo'n nacht verschijnt Floris grimmig en met bleek gezicht aan de ontbijttafel.
Dan geef ik hem liefdevol een kopje thee, en zeg nonchalant: 'Zeg, ik zat er over te denken om naar Nieuw Zeeland te verhuizen. Ik heb de tickets al geboekt, en morgen komt de makelaar ons huis taxeren.'

Want ik wil natuurlijk niet dat hij zonder materiaal komt te zitten voor de dromen waarin ík de Leading Lady ben.

4

Vaderdag

Ik heb dit jaar een goede Moederdag gehad, met dank aan mezelf, want ik heb veel tijd gestoken in een lobby voor goede cadeau's. Zo geniet ik bijvoorbeeld al vier donderdagochtenden van een kop koffie bij de Hema van de cadeaukaart die ik van Jan kreeg, hoewel de vijfde, tevens laatste kop, nu in zicht komt.

Maar afgelopen zondag was het Vaderdag, en Floris had niet gelobbyd… De enige die hem een presentje presenteerde was Piet, want die had op school tegoedbonnen gemaakt. Piet is een pienter jongetje en had de tegoedbonnen dusdanig ingevuld dat hij er zelf ook veel profijt van zal hebben. Zo zijn er bonnen voor een dagje Efteling met Piet, een hotelovernacht in Disneyland Parijs met Piet, drie uur Monopoly spelen met Piet, een Mens Erger Je Niet marathon met Piet, en met Piet naar de McDonalds voor een Happy Meal! Floris zag een beetje witjes toen hij zijn bonnenweelde aanschouwde.

Maar gelukkig heeft Floris een lieve vrouw waarop hij kan rekenen, en dus kreeg hij ook sokken en boxershorts, want die had hij toch nodig. En de belofte van een boek. Want speciaal voor Vaderdag had ik diep in mijn buidel getast en de nieuwste Robert Sawyer voor Floris aangeschaft. Die werd een maand geleden bezorgd, waarna ik hem zorgvuldig heb opgeborgen. Zo zorgvuldig dat ik echt geen enkel benul heb van de huidige verblijfplaats van deze bestseller. Maar zegt men niet dat de gedachte telt?!

'Fijn hè, zo'n lieve vrouw die zo'n geweldig boek voor je heeft gekocht?' jubelde ik tegen Floris. 'En als ik het ooit terugvind, krijg je het meteen!'
Floris keek een beetje sneu, dus toen heb ik hem maar snel een tegoedbon gegeven voor sex. Wel jammer dat in de kleine lettertjes staat dat het ding alleen inwisselbaar is op schrikkeldagen.

Dat komt er van als je niet lobbyt.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!

Delivered by FeedBurner

11

Mannelijke expansiedrift

Door onze verhuizing naar het platteland beschikken we plotseling over een tuin zo groot als een voetbalveld.

Om in te zítten is dat aangenaam, want je kunt je tuinstoel nog eens in een andere hoek positioneren. De schaduwzijde is dat zo'n voetbalveld onderhoud behoeft. En hoewel ik mij met een mengeling van tegenzin, zelfdiscipline en wanhoop op tuinieren stort, geeft Floris zich ongegeneerd over aan zijn expansiedrift.

In plaats van aan mijn zijde te strijden tegen het oprukkend onkruid, maakt hij plannen voor lelijke schuren, die hij in elkaar wil zetten van wrakhout dat hij bij zijn vader thuis heeft gevonden. Laatst had hij met stoepkrijt al de fundamenten van een fietsenschuurtje getekend, precies voor het raam van mijn kantoortje.

En als hij geen schuren wil neerzetten, dan loopt hij met een wilde blik door ons voetbalveld en kijkt waar hij het gras kan omspitten om plaats te maken voor rare groentes als aardperen.
'Help me liever om onze bestáánde tuin bij te houden!' smeek ik hem, maar hij hoort me niet. Want hij heeft wat takken gevonden die hij kan gebruiken om een garage te bouwen voor het keukenraam.

Er is slechts één ding dat Floris hindert in zijn plannen.
En dat ben ik. Zijn vrouw. Het onkruid in zijn tuin.

3

Moet ik dan echt alles alleen doen?!

We zaten lieflijk aan de zondagse lunch, klassieke muziek op de achtergrond. Ik dacht net triomfantelijk: 'We lijken wel zo'n perfect Bona gezin!' toen Teuntje opmerkte: 'Papa stak gisteren zijn middelvinger op mama!' en me aankeek met een blik vol sensatiebeluste verwachting.

Koortsachtig dacht ik na: 'Ga ik voor de rustige zondagssfeer, of geef ik Floris er van langs?' Ik besloot tot het laatste, want als ik onrechtvaardigheid ruik, kan ik niet meer goed nadenken en neem slechte beslissingen.
'Is dat waar?!' vroeg ik op scherpe toon aan Floris, die plotseling zeer geïnteresseerd naar buiten staarde. 'IS DAT WAAR?" herhaalde ik op iets dreigender toon.
'Nee natuurlijk niet,' loog Floris terwijl zijn neus een stuk langer werd.
'Dat vind ik niet netjes van je Floris!' barstte ik los. 'Jij bent óók verantwoordelijk voor de opvoeding!'

Om mij heen zaten de kinderen genietend te giechelen.
Ik keek Floris streng aan, die op zijn beurt ook zenuwachtig begon te giechelen. En hoe meer ik wachtte op zijn antwoord hoe harder hij begon te lachen, tot ik wist: hier komt geen zinnig woord meer uit.

Ik moet ook alles alleen doen. Zelfs de opvoeding van mijn man.

13

Diep - niet zo diep

6

In ziekte, en in gezondheid

4

Aargh

21 dagen is het nu al, dat er voortdurend iemand thuis is. Eerst was er de Kerstvakantie, en nu geniet Floris van zijn tweede week vakantie.

21 dagen heb ik 'losgelaten'. Mijn verlangen naar structuur, en mijn verlangen naar een beetje rust.

Vandaag is dag 22, en toen ik wilde gaan werken in mijn gloednieuwe kantoortje, kon dat niet, want Floris zat pontificaal aan mijn bureau. En dat niet alleen, hij had de lucht in mijn kantoortje vervuild met een grote wind. 'Ik hep geen eigen plekkie,' klaagde hij.

Toen voelde ik diep in mij een grote schreeuw van razernij opwellen. Bezwerend prevelde ik tegen mezelf: 'Maandag gaat hij weer naar zijn werk, maandaggaathijweernaarzijnwerk, maandaggaathijweernaarzijnwerk'. En ik hield mezelf voor: 'Wees nou maar verstandig, en maak er geen probleem van. Het is nog maar drie dagen.'

Maar ik hou mijn hart vast voor dag 23.

7

Open Huizen Dag

'In tijden van nood leert men zijn vrienden kennen' gaat het gezegde, maar als het ontbreekt aan nood, is opruimen ook een zeer effectief hulpmiddel.

Met het oog op de Open Huizen Dag van 1 oktober, waarop wij gastvrij ons huis zullen openstellen voor potentiële kopers, ren ik rond als een seriemoordenaar die zijn sporen wil uitwissen. En de persoon die ik beter leer kennen, is niemand minder dan mij echtgenoot van achttien jaren.

Op liefdevolle momenten zou ik Floris omschrijven als iemand die heel goed in het Nu kan blijven, maar op een slechte dag neem ik eerder het woord 'laks' in de mond. Want terwijl ik me in het zweet werk om de boel in huis op orde te krijgen, doet Floris kalmpjes aan.

Want waarom zou je de hele vloer dweilen, als je ook de halve kunt doen?!

'Eééven een pauze hoor,' zuchtte Floris op vermoeide toon, halverwege de gedweilde keukenvloer.
'Maak het nou even af!' wierp ik tegen. 'Nu is je sopje nog warm!'
Maar Floris was al druk bezig virtuele ballonnen kapot te schieten op zijn computer.

'Aha! Jetzt zeigt sich das Pudels Kern!' riep ik verbolgen, want ik mag graag mijn literaire kennis ten toon spreiden.

En wat deed Floris?
Hij blafte.

En daarmee had hij de laatste blaf.

7

Gehwohl!

Als moeder breng ik menig moment handenwringend door. Meestal met een vaatdoek er in.

Dat doet mijn tere handjes geen goed, en dus had ik ze gisteravond eens even flink ingesmeerd met Gehwohl, een hielklovencrème voor voeten, die vast ook wel op handen zou werken. De tube had ik achteloos op het aanrecht laten slingeren, in de buurt van de tandenborstels van de kinderen.

En zo kon het gebeuren dat Floris mij vanochtend kwaadaardig aankeek en meldde: 'Je moet je voetencrème niet bij de tandpasta leggen! Ik heb daar gisteravond per ongeluk mijn tanden mee gepoetst!'

Dat zijn zo van die herinneringen, die je koestert voor het leven. Op sombere momenten haal ik hem te voorschijn uit de stoffige archieven van mijn geheugenbank, en dan kan ik weer lachen.

En als ik Floris tegenkom, dan kan ik het niet laten om vriendelijk te groeten: 'Geh wohl!' en 'Grüss Gott!'

13

Sex als antwoord

2